شاه جو ڪلام

سُر ڪلياڻ

داستان پهريون

1

اَول الله عَلِيمُ، اعليٰ، عالَمَ جو ڌَڻِي؛

قادِرُ پنهنجي قُدرت سين، قائم آهِ قديم؛

والي، واحِدُ، وَحۡدَهٗ، رازق، رَبُّ رَحِيم؛

سو ساراه سچو ڌڻي، چئِي حَمدُ حَڪِيم؛

ڪري پاڻ ڪَرِيمُ، جوڙُون جوڙَ جهان جي.

2

وَحۡدَہٗ لا شَرِيڪَ لَہٗ، جن اُتوسين ايمانَ؛

تن مڃيو مُحمَّدُ ڪارَڻِي، قَلبَ ساڻ لِسانَ؛

اُوءِ فائِقَ ۾ فَرمان، اَوَتڙِ ڪنهن نه اوليا.

3

اَوَتڙَ ڪنهن نه اوليا، سُتَڙِ ويا سالِمَ؛

هيڪائِي هيڪُ ٿيا، اَحَدَ سين عالِمَ؛

بي بها بالِمَ، آگي ڪيا اڳَهِين.

4

آگي ڪيا اڳَهِين، نسورو ئي نُور ؛

لَا خَوفٌ عَلَيهِمۡ وَلَا هُمۡ يَحۡزَنُونَ، سچن ڪونهي سُور؛

مولي ڪيو معَمُور ، انگُ اَزَلَ ۾ اُنِ جو.

5

وَحۡدَهٗ جي وڍيا، اِلَا الله سين اورِينِ؛

هِنيون حقيقت گڏيو، طريقت تورِينِ؛

معرفت جي ماٺ سين، ڏيساندَرُ ڏورِينِ؛

سُک نه سُتا ڪڏهين، ويهي نه ووڙِينِ؛

ڪُلَهِنئُون ڪورِينِ، عاشق عَبۡدُاللَطِيفُ چئي.